حتی از آنجا که هزینه مسافرت‌های داخلی در ژاپن به خاطر گرانی حمل‌ونقل و بنزین، بالاتر از مسافرت‌های خارجی تمام می‌شود، بسیاری از ژاپنی‌ها در طول تعطیلاتشان، سفرهای خارجی را به سفر داخلی ترجیح می‌دهند.
در کشور صنعتی ژاپن، اکثر مردم شاغلند و غذای خود را در اماکنی خارج از خانه میل می‌کنند؛ از این رو رستوران‌ها در شهر توکیو تا پاسی از شب باز هستند و همواره نیز مملو از جمعیتند. غذاهای نیمه‌آماده نیز به‌وفور در فروشگاه‌های توکیو یافت می‌شود.
در توکیو انتخاب غذا کار بسیار ساده‌ای است زیرا نمونه اکثر غذاهایی که در رستوران‌ها سرو می‌شود را با رعایت تمام جزئیات و دقیقا به همان شکلی که بعد از تهیه آماده خواهد شد، در ویترین گذاشته‌اند و شما می‌توانید با ذکر نام غذا (در صورت دانستن زبان سخت ژاپنی) یا اشاره دست، غذای خود را انتخاب کرده و سفارش دهید. هزینه غذا در ژاپن به طور متوسط برای هر وعده 1000 تا 2000ین است.
چند سالی است که انواع ساندویچ‌های سرد و گرم نیز به لیست غذای خانواده‌های ژاپنی و به‌ویژه شهروندان توکیو راه یافته و بسیاری از جوانان ترجیح می‌دهند در شب‌های بسیار خنک توکیو به اتفاق دوستانشان به ساندویچی‌های زنجیره‌ای «مک‌دونالد» و «وندیز» رفته و شام بخورند.
بسیاری از خانواده‌های ساکن توکیو، گردش شبانه به اتفاق اعضای خانواده را - که معمولا از کارهای روزانه خسته هستند - حتما لحاظ می‌کنند. مقصد اصلی همه آنها پارک‌های زیبای توکیو از جمله پارک «آری‌سوگلوا» است. از آنجا که همه ژاپنی‌ها به انواع نوشیدنی و مهمتر از همه چای علاقه دارند، در این گردش‌ها نیز چای می‌نوشند؛ آن هم به مقدار زیاد.
ژاپن جزو معدود کشورهایی است که از تنوع نوشیدنی و انواع چای مثل چای گل یاس و چای‌های چند گیاه برخوردار است.
بازار سینماها در توکیو - به ویژه در فصل تابستان - حسابی داغ است. ژاپنی‌ها دیوانه‌وار به فیلم‌های‌هالیوود و هنرپیشگان آنها علاقه‌مند هستند. هر فیلم جدید‌هالیوودی با استقبال گسترده مردم مواجه می‌شود؛ البته با زیرنویس ژاپنی زیرا سطح دانستن زبان انگلیسی بین عموم مردم این کشور نزدیک به صفر و لهجه انگلیسی آن دسته از کسانی که همت کرده‌اند و با رفتن به کلاس‌های زبان، آن را تقویت کرده‌اند نیز بسیار وحشتناک است.
همان‌طور که پیش‌تر عنوان شد، گرانی در این شهر صنعتی بیداد می‌کند و از همین رو بسیاری از مردم توکیو ترجیح می‌دهند در حراجی‌های لباس محله چینی‌ها - که هر شب دائر است - شرکت کرده و لباس‌های ارزان و بادوام بخرند. شهرک چینی‌نشین چایناتون(Chaina Town) هر شب مملو از ژاپنی‌هایی می‌شود که می‌آیند تا لباس بخرند.
تعداد زیاد مغازه‌های لباس‌فروشی و رستوران‌های چینی در خیابان‌های باریک و رنگارنگ این شهرک، نظر هر بیننده‌ای را به خود جلب می‌کند. مغازه‌های صنایع دستی نیز مدام از گردشگران، پروخالی می‌شود. در این میان اتوبوس‌های داخل توکیو نیز بیکار ننشسته و مسافران را تا پاسی از شب جابه‌جا می‌کنند.
اتوبوس‌ها - آن هم از نوع ژاپنی - قوانین مختص خود را دارند. استفاده از موبایل در این وسیله عمومی ممنوع است. در هر اتوبوس، سه تا چهار صندلی بزرگ و راحت وجود دارد که برای زنان باردار، زنانی که بچه کوچک دارند، معلولین و افراد مسن در نظر گرفته شده است.
اگر اتوبوس به قدری شلوغ شود که جایی برای ایستادن هم نباشد، کسی روی این صندلی‌ها نمی‌نشیند مگر چهار گروه مذکور و جالب‌تر اینکه اگر فرد مسنی روی این صندلی نشسته باشد و فرد مسن‌تری وارد اتوبوس شود که جای مناسبی برای نشستن نداشته باشد، فرد نشسته جای خود را به تازه‌وارد مسن‌تر می‌دهد.
ذکر این نکته نیز خالی از لطف نیست که هر زن یا دختر ژاپنی که با کیمونو(لباس سنتی مردم این سامان) سوار اتوبوس شود، از پرداخت بلیت 200 ینی معاف است. اخیرا دولت ژاپن، این قانون را در راستای حمایت از فرهنگ بومی این کشور اتخاذ کرده است.
در توکیو، دید و بازدیدهای شبانه آن‌طور که در خاورمیانه رایج است، مفهومی ندارد. این ملاقات‌ها تنها به شب‌های مخصوص همچون شب کریسمس و شب تولد افراد، محدود می‌شود.
شاید باورتان نشود ولی ژاپنی‌ها مردمانی به‌شدت خرافاتی هستند و از جمله مهمترین خرافات آنها، ناخن‌نگرفتن در شب است. عمده مردم این کشور معتقدند کسی که در شب ناخن بگیرد، در هنگام فوت والدینش نمی‌تواند بر بالین آنها باشد. اگر روزی به ژاپن رفتید، مطمئن باشید شب‌هنگام صدای سوت هیچ‌کس را نمی‌شنوید زیرا آنها معتقدند اگر کسی شب‌ها سوت بزند، مار نیشش می‌زند.
ناگفته نماند که شب‌ها بازار فالگیری و کف‌بینی در توکیو حسابی گرم است. کف‌بین‌ها معتقدند در شب، ارواح راحت‌تر پرواز می‌کنند و می‌توان از اسرار غیب آگاه شد. آنها با ارقام نجومی، آینده افراد را پیش‌بینی می‌کنند. مضحک‌ترین خرافه مردم ژاپن این است که اگر کسی، فورا بعد از غذا دراز بکشد، تبدیل به گاو می‌شود! ضمن اینکه عدد «چهار» نزد عامه مردم ژاپن، عدد نحسی به شمار می‌آید.
نام ژاپن، مشخصه‌های زیادی از جمله کیمونو را به ذهن ما متبادر می‌کند. بد نیست در پایان، اشاره‌ای گذرا به این لباس که گران‌ترین پیراهن زنانه دنیاست، داشته باشیم.
کیمونو، دوخته‌شده از پارچه‌ای ابریشمی است که به اندازه سیزده‌متر و در هشت قطعه بریده می‌شود. هیچ‌یک از این هشت قطعه، دور انداخته نمی‌شود و از این رو اگر قسمتی از لباس نیاز به تعمیر یا وصله داشته باشد، به راحتی درست می‌شود. در کیمونو - صرف‌نظر از زنانه یا مردانه‌بودن آن - هرگز دکمه‌ای به کار نمی‌رود.
